Το Ξύλο Μας Διηγείται…
Πριν πολλά πολλά χρόνια ζούσα στους ωκεανούς και δεν ήμουν παρά ένας μικροσκοπικός κυτταρικός οργανισμός. Οι κλιματικές και γεωλογικές αλλαγές όμως που πραγματοποιούνταν με το πέρασμα των χρόνων συνετέλεσαν ώστε να παραχθεί η λιγνίνη που με μετέτρεψε σε κορμό.
Μεγαλώνοντας δημιούργησα δύο οικογένειες, αυτή που ανήκουν τα κωνοφόρα δέντρα και αυτή που ανήκουν τα πλατύφυλλα. Στα κωνοφόρα ανήκει η πεύκη, το έλατο, το κυπαρίσσι, η λάρικα ενώ στα πλατύφυλλα η δρυς, η καστανιά, η οξιά, η φτελιά και η λεύκα.
Ο άνθρωπος ανέκαθεν χρειαζόνταν τη βοήθειά μου και δεν του την αρνήθηκα ποτέ παρόλο που με έχει πληγώσει και με πληγώνει μέχρι και σήμερα.
Συνέβαλα με το υλικό μου στην εφεύρεση του τροχού, του προσέφερα ένα πολύτιμο όπλο για να προστατευθεί από τα άγρια ζώα ενώ αργότερα με χρησιμοποίησε για να ζεσταθεί ανάβοντας φωτιά.
Στην πορεία αξιοποίησε τόνους ξυλείας γιατί είχε τη σκέψη και τη φαντασία να με χρησιμοποιήσει σαν υλικό ώστε να κατασκευάσει σπίτια αλλά και καράβια.
Και αφού έφτιαξε σπίτια έπρεπε να τα διακοσμήσει με έπιπλα. Καναπέδες, πολυθρόνες, κρεβάτια, κομοδίνα, ντουλάπες, τραπέζια, πόρτες, γραφεία, καρέκλες, βιβλιοθήκες, κάδρα γεμίζουν και ζεσταίνουν αυτό τον τόσο προσωπικό χώρο.
Υπάρχουν ακόμη και ξύλινα κουτάλια, πιάτα, πιρούνια και πόσα άλλα αντικείμενα της καθημερινότητας όλα φτιαγμένα από το υλικό.
Αυτό που η φαντασία μου ποτέ δεν θα μπορούσε να συλλάβει είναι η διαδικασία μετατροπής του υλικού μου σε χαρτί. Είναι επίπονη, βέβαια, αλλά χαίρομαι που με αυτό τον τρόπο μεταδίδεται η γνώση και μειώνεται ο αναλφαβητισμός.
Η αλήθεια είναι πως η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να ακούω τις συζητήσεις όσων κάθονται να απολαύσουν τη σκιά μου. Μια μέρα άκουσα να μιλάνε για το δέντρο της ζωής. Ίσως αυτό να είναι η ανταπόδοση του ανθρώπου για τα οφέλη που έχω προσφέρει στον πολιτισμό, σκέφτηκα. Και η αλήθεια είναι πως με έχει συγκινήσει η ξεχωριστή θέση που μου έχει αποδώσει η λαϊκή παράδοση ταυτίζοντάς με, με την πηγή δύναμης και στήριξης της ζωής αλλά και καθιστώντας με σύμβολο γονιμότητας και ευφορίας της γης ως δέντρο της ζωής. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη μάλιστα ήμουν φυτεμένο στο μέσο του Παραδείσου και οι καρποί μου μετέδιδαν στον άνθρωπο την αθανασία.
Άλλες φορές πάλι μιλάνε για τα τις δικές τους λύπες, τις χαρές τους, τις επιτυχίες, τα λάθη και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Μέσα στους αιώνες έχω δει παιδιά να γίνονται ενήλικες και να κάνουν τις δικές τους οικογένειες, έχω ζήσει πολέμους, πλημμύρες, πυρκαγιές και παρόλα αυτά είμαι εδώ να σου εξιστορώ τη ζωή μου. Αυτή είναι η διαδρομή μου, που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη καθώς ο ανθρώπινος νους συνέχεια σκαρφίζεται καινούριες ιδέες που θα γεμίζουν με νέες σελίδες το βιβλίο της ιστορίας μου.
